Chmury z keczupu - Annabel Pitcher

Z czym kojarzy się wam chmura? A keczup?
Połączone tworzą książkę Annabel Pitcher o dziwacznym tytule "Chmury z keczupu".
Jest pewna dziewczyna z wielką tajemnicą i  pewien mężczyzna, który umrze przez największy błąd swojego życia.
I są listy. Pełne empatii, zrozumienia, wsparcia oraz rozpaczy, bólu i straty. Pisane przez Zoe, będące jej formą spowiedzi, z księdzem mordercą i jego konfesjonałem- więzienną celą. Jest też wyrok śmierci stający się dźwignią, która ruszyła cały ten ciąg wieczorów Zoe spędzonych w szopie nad kartką papieru i łzą w oku.

Główna bohaterka tak naprawdę nie nazywa się Zoe. I nie mieszka na Fiction Road 1 w Bath. Wszystko to jest kamuflażem, by morderca, Stuart Harris, nie mógł odpisać na listy zgnębionej losem dziewczyny. A skąd pomysł na korespondencje z kryminalistą? Przez dwóch nowo poznanych chłopaków, zbrodnie i ogromne tajemnice na zawsze wiążące ich razem. Osoba skazana na śmierć nie wyjawi nikomu sekretów, nie będzie oceniać, po prostu wysłucha (przeczyta).
Naiwna z pozoru historia dziewczyny, która zakochuje się w dwóch chłopcach jednocześnie nie jest niczym nowym. Ani ciekawym. Jeśli dodamy do tego zabójczą i przerażającą tajemnice, mordercę, oraz rodzinę, która w żadnym stopniu nie jest modelowa zacznie nas to nieco bardziej interesować, by przeczytać książkę do końca.;)

Podczas czytania "Chmur z keczupu" doszukałam się w niej pewnego mostu łączącego ją z innymi bliskimi mojemu sercu książkami - "Szukając Alaski" oraz "Gwiazd naszych wina" Johna Greena. Śmiało mogę ułożyć je obok siebie i wzdychać ze smutkiem nad miłością zapisaną bólem i rozłąką, przerwaną niczym struna w gitarze by nigdy nie mogła zabrzmieć pełnią dźwięków. Pani Annabel zdobyła me serce, podobnie jak Green, swoim podejściem do tematu wolności. A może jej braku, bądź niezrozumienia czym ona tak właściwie jest.

"Chmury z keczupu" są emocjonalnym niewybuchem. Czułam narastający lęk Zoe jak swój własny. Miłość, radość, odrazę dla samej siebie - jej świat przez chwilę gościł na mych powiekach nieprzerwanie. Niewypał z każdą chwilą był groźniejszy, rósł i rósł, tworząc ciśnienie, które nie znalazło ujścia. A koniec rzeczywiście zmiażdżył mi serce jak zapowiadał to opis na okładce. 

Zobaczyłam dziewczynę za dnia i kobietę nocą, przemianę chyba najbardziej bolesną, spowodowaną niespełnioną miłością.
Bo nie możesz być motylem bez swoich skrzydeł.
Ani ptakiem, będąc uwięzionym w klatce, kiedy wolność jest tylko słowem.

Polecam pomimo bólu i smutku, podobno najlepiej oczyszczają ludzką duszę.
Ci bez duszy nie muszą czytać. ;)